We hebben op 17 januari de H. Antonius gevierd. Niet Antonius van Padua, maar de kluizenaar. Zijn ouders stierven jong en Antonius vroeg zich af wat hij met zijn leven moest doen. Dit is wat er gebeurde volgens de H. Athanasius: ‘Terwijl Antonius hierover nadacht, stapte hij de kerk binnen en toevallig hoorde hij in het evangelie dat werd voorgelezen, de Heer tegen de rijke jongeman zeggen: ‘Wilt ge volmaakt zijn, ga dan naar huis, verkoop wat gij bezit en geef het aan de armen; kom dan terug om met Mij mee te gaan en gij zult een schat in de hemel bezitten’ (Mt. 19, 21). Voor Antonius was het alsof deze gedachten over de heiligen hem door God waren ingegeven en de lezing voor hem bedoeld was. Hij verliet zo vlug mogelijk de kerk en schonk de bezittingen die hij van zijn voorouders bezat – driehonderd vruchtbare en mooie stukken grond -, aan de mensen van het dorp om te voorkomen dat ze nog enige last zouden bezorgen aan hemzelf of zijn zuster. Hij verkocht de hele inboedel, en het flinke bedrag dat hij daarvoor ontving, gaf hij aan de armen, maar een klein gedeelte hield hij achter ter wille van zijn zus.’
Zo zien we hoe de roeping van de Apostelen niet op zichzelf staat. Christus blíjft roepen, op allerlei manieren. Mijn petekind heeft zich deze week verloofd. Zij voelt zich geroepen tot het huwelijk. Ook deze week sprak ik de nieuwe burgemeester. Hij zei zich geroepen te voelen om in dit ambt dienstbaar te zijn. En tot slot hadden we bezoek van twee lekenzusters die vertelden over hun roeping om in de wereld te leven volgens de geest van de Karmel. Een en al roeping dus…
Het mooie van het geloof is dat het ons dikwijls doet stilstaan bij de vraag: Hoe gaat het met mijn roeping? Om die vraag helder te krijgen zijn er twee dingen nodig. Enerzijds wat Paulus zegt in de tweede lezing: ‘Zij die met het aardse omgaan, moeten er niet in opgaan.’ Dus de algemene bereidheid om niet te doen wat de wereld vraagt, maar je eigen weg te durven gaan. En ten tweede, dat is wat een roeping christelijk maakt, Jezus betrekken bij de dingen van je leven. Hem voorleggen wat je doormaakt. Met Hem spreken. Naar Hem luisteren. Dat kan volgens de Karmelzusters ook tijdens het dweilen of bij de afwas. Als we alleen ons morgen- en avondgebed doen, dan missen we nogal wat kansen om met de Heer te leven. En af en toe is het nodig om niets te doen, om stil te zijn. Karmelieten zijn twee keer per dag een uur stil voor innerlijk gebed. Zelf probeer ik twee keer een kwartier te doen. In de stilte leren we om de Heer Heer te laten zijn, i.p.v. zelf als een godje alles te beslissen. We hoeven niet zoveel te beslissen. We moeten vooral veel beminnen. Zoals Antonius, Athanasius, en zovele geroepenen. Amen.
Voorbeden:
Voor de eenheid onder de christenen, dat zij de volheid van genade bereiken, tot heil van de wereld. Laat ons bidden.
Voor de nieuwe burgemeester en alle ambtenaren in onze gemeente, om wijsheid en kracht bij het openbaar bestuur. Laat ons bidden.
Voor hen die een bijzondere roeping in zich dragen, dat zij met geduld en overgave komen tot een persoonlijk antwoord. Laat ons bidden.
Voor hen die zoals de profeet Jona ontevreden zijn met hun roeping, dat zij toch andere mensen tot inkeer kunnen brengen. Laat ons bidden.
Voor de zieken, eenzamen en bedroefden, dat zij de kracht van het evangelie ervaren dat ook voor hén geschreven is. Laat ons bidden.
Voor de dopelingen en onze dierbare overledenen, dat God aan hen denke met erbarmen. Laat ons bidden.
