Een van de ijsheiligen is Pancratius. Omdat we hem dit weekend in Hoogeloon eren als patroon, een gedachte over deze mooie heilige voor heel de parochie.
Wat opvalt bij Pancratius is zijn jonge leeftijd. Na het overlijden van zijn ouders wordt hij opgevangen door een oom. In plaats van te rentenieren op het ouderlijk bezit gaat de tiener Pancratius naar Rome waar de christenen het moeilijk hebben. Dat stoot hem niet af; het trekt hem aan. En zijn getuigenis van geloof, hoop en liefde in de hoofdstad van het Romeinse Rijk trekt de aandacht. Pancratius moet het met de dood bekopen. Op zijn graf wordt later een kerk gebouwd. Dat is het begin van de Pancratiusverering.
Hoe kan iemand van 14 jaar zo vol zijn van het evangelie? Het hoeft ons niet te verbazen. Jonge harten zijn beweeglijk, ten goede en ten kwade. Als jonge mensen op klaarlichte dag een oudere in elkaar slaan en dat filmen, dan zijn we verontwaardigd. Maar moet het ons verbazen? Hebben we niet decennialang gepreekt dat het niet uitmaakt wat je gelooft als je maar jezelf kunt zijn? We buigen al sinds jaren ons hoofd voor de passies van de jeugd. Is het dan gek dat zij wraak nemen voor de morele leegte, door zichzelf te zijn in wrede zin? Geldt zonder God niet het recht van de sterkste?
En we zijn niet zonder verantwoordelijkheid. Omdat voorgaande generaties God hebben losgelaten, laat de jeugd nu hen los. Hoe kunnen we hen opnieuw bereiken? Niet met woorden, want hun oren hebben koptelefoons op of oorpluggen in. Niet met plaatjes, want ze kijken al naar beeldschermen. Niet door angsten aan te praten, want die hebben ze al genoeg.
Het beste dat wij kunnen doen is: vertrouwen op God; een voorbeeld van vertrouwen geven. Niet alles in eigen hand nemen en eisen dat de jeugd hetzelfde doet, maar alles in Gods hand leggen en erop vertrouwen dat zij dat op hun eigen manier ook kunnen doen, als zij Christus maar leren kennen. Dat is wat Pancratius ook heeft geleerd. Vertrouwen op de kracht van het evangelie. En erover spreken naar anderen toe. Laten we niet denken: jongeren vinden het geloof stom. Ze lijken misschien onverschillig door de groepsdruk, maar in hun hart verlangen ze naar verlossing. Niet materieel maar spiritueel. Laten wij niet langer doen alsof verlossing niet nodig is … of makkelijk is… Als wij de goede strijd van het evangelie durven strijden, dan is er een kans dat we jonge mensen aanspreken. Burgerlijkheid spugen ze makkelijk uit, de zuivere lucht van Christus kunnen ze inademen, als God het wil. Heilige Pancratius, bid voor ons en voor onze kinderen en jongeren. Dat wij de Vader met hen mogen prijzen. Amen, alleluia.
